Lombo is letterlijk en figuurlijk van heel ver gekomen, maar steeds
opnieuw zet hij een stapje. Eenzaam zwierf hij door de Sierra Nevada (zijn
eerste naam was dan ook Colombo). Via refugio Sierra Nevada in de buurt van
Granada kwam hij naar Nederland, begin januari 2013, zo’n 2 jaar oud geschat.
Hij was niks gewend. Knuffelen was doodeng. Dan zat hij stijf als een plank. En
hij plaste en poepte overal in huis. Misschien had hij nooit een lijn gekend en
was het zo eng dat het niet mogelijk was zich daaraan buiten te ontlasten met
ook nog eens een mens die je amper kent er pal naast. Dus moest het er in huis
uit.
Opvang van zulke dieren kost veel tijd en aandacht. De enige
manier is vanuit rust, begrip en hele zorgvuldige observatie het dier benaderen
en uitproberen wat werkt. En dat lukt niet, als je een druk leven hebt.
Lombo is daarom naar een andere opvang gegaan: naar Denijs en
Paulien in Finkum in Noord-Friesland. Een schot in de roos. Deze uiterst
gevoelige Portugese Podenco met dit verleden heeft begrip, begrip en nog eens
begrip nodig. Alleen dan kan hij zich ontwikkelen. En dat is gebeurd de laatste
2 jaar. Zij zagen hoe intens lief hij eigenlijk is en gingen zich al snel zo
hechten dat ze hem niet meer kwijt wilden. Ze hebben hem met engelengeduld
benaderd. Aanlijnen bv. was erg eng. Dan kroelden ze Lombo en de andere hond
Lobke tegelijk eerst een poosje, lijnden daarna spelenderwijs aan en dan was
het geen enkel probleem. Ze gingen nooit op hem af, want dan deinsde hij terug.
Ze lieten hem zelf komen.
Lombo woont nu ruim 2 jaar bij deze super lieve mensen en is zo
enorm vooruit gegaan met alles. Hij is ook dol op hun jonge kleinkinderen en op
andere honden. Gisteren wandelden we met Lombo en Niki en Rafa en wat rent hij
dan heerlijk op neer. En de klap op de vuurpijl dus: hij kwam echt helemaal uit
zichzelf op schoot en bleef heel lang zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten